Van El Valle naar Boquete

dinsdag 27 september

We verlaten El Valle en gaan op weg naar David. Nog een keer rijden we over de wegen vol gaten (zie video). Wanneer we het centrum verlaten komen we een bende honden tegen die gezamenlijk langs de weg draven (zie video). We hebben ze geregeld gezien, zowel hier in El Valle als elders onderweg. Het is ons niet helemaal duidelijk of het nu zwerfhonden zijn, of dat de honden hier de gewoonte hebben om gezellig met elkaar op stap te gaan. De loslopende honden hebben helaas ook wel een nadeel en dat is dat we ook al een aantal honden dood langs de weg hebben zien liggen.

Zodra we El Valle uitrijden gaat de weg behoorlijk steil omhoog de bergen in. Onze Toyota Yaris heeft het er duidelijk moeite mee en dat zorgt bij Angelique soms even voor wat angstige momenten: gaan we het wel redden? Gelukkig slaat de auto zich er goed doorheen ook al gaat hij soms langzaam de berg op. De omgeving is mooi en groen en we passeren onderweg de nodige wegdorpjes. Het is grappig om te zien dat dit soort dorpjes in Midden-Amerika, maar ook in Azië op elkaar lijken. De huizen in zo'n dorp zijn veelal in een lang lint langs de weg gebouwd. Doordat de wegen soms slecht zijn en er mensen of honden langs de weg lopen, is het flink opletten. Na een tijdje komen we op de snelweg terecht en kunnen we beter doorrijden.

Onderweg stoppen we bij een shoppingmall, Angelique wil graag een andere broek omdat, zoals jullie eerder hebben kunnen lezen, haar broek helaas onvoldoende bestand is tegen insectenbeten. Een lange broek en lange mouwen schijnen de beste remedie te zijn, daarbij moet de stof dik genoeg zijn, de kleding een beetje los zitten en het liefst moet de kleur niet donker zijn. Stom toevallig lopen we een tweedehands winkel binnen en stuit Angelique op een roze spijkerbroek, nou niet direct iets om aan te schaffen voor normaal gebruik, maar hij voldoet aan alle hierboven beschreven voorwaarden en kost slechts $10. Dus inpakken en wegwezen ha ha. 

Nadat we weer een tijdje onderweg zijn begint het flink te regenen en zien we bijna geen hand meer voor ogen. Gelukkig is het niet al te druk en kunnen we gemakkelijk langzamer gaan rijden. Uiteindelijk komen we na zo'n vijf uur rijden aan in David. En tsja wat zullen we daar van zeggen? Het is een van de grootste steden van Panama, maar ook deze stad is weer typisch een Midden-Amerikaanse stad en kenmerkt zich niet door gezelligheid. De stad is in een raster opgebouwd, net als New York en heeft nagenoeg alleen maar laagbouw. Het regent nog steeds erg hard, het is spits in de stad en we zijn blij als we eindelijk bij het hotel zijn aangekomen. Eenmaal ingecheckt kijken we uit ons raam, de regen gutst tegen de ramen en we zien dat de straten helemaal zijn ondergelopen. De auto's rijden er stapvoets doorheen (zie video). We zijn niet perse hotel eters, maar gezien het noodweer en de ondergelopen straten kiezen we "eieren" voor ons geld. We hebben hier wel gelijk spijt van, we moeten meer dan een uur wachten op ons eten en krijgen (natuurlijk) het verkeerde en wanneer daarna het juiste komt is het nagenoeg koud :-(

Na het eten lijkt het droog te zijn en lopen we een heel klein stukje het hotel uit. Wonderlijk genoeg is van de ondergelopen straten niets meer te zien. Hier blijkt maar eens dat die enorme goten langs de weg, hun werk goed doen. Bij terugkomst gaan we op tijd slapen onder een veel te dik dekbed, blijkbaar denken ze in het hotel dat het buiten -20 graden is in plaats van 30 graden.

woensdag 28 september

Na het ontbijt wil JJ nog een stukje lopen. Dit blijkt al snel geen lolletje want de stad is duidelijk niet gericht op wandelende mensen. Na diverse keren enorme stoepen op en af te zijn gelopen en steeds te moeten slalommen om auto's, geven we het op en gaan terug naar het hotel. We vertrekken met de auto naar Boquete, een klein bergstadje gelegen op zo'n 1.100 meter. Het klimaat is hier weer heel anders, het is hier een stuk koeler (en blijkt later: veel natter). Dit komt door de hoogte en dit maakt dat dit een goede plek is om koffie te verbouwen. Naast de velen koffieplantages heb je in de gehele omgeving nevelwouden, waar je goed kunt wandelen en wildlife kunt spotten.

We starten in Boquete met een kop koffie, want als dit dé plaats is waar ze de beste koffie van Panama verbouwen, moeten wij er natuurlijk een drinken. We schrikken enorm van de prijzen, maar stappen hier overheen voor ons lang begeerde kop koffie. Helaas is het niet wat we er van verwacht hadden, de koffie is bitter. We gaan daarna op weg naar ons hotel (The Garden Inn), een mooi hotel net buiten het bergdorpje met een prachtige tuin. Nadat we onze koffers op de kamer hebben gezet, gaan we nog even een stukje rijden in de omgeving. We rijden de bergen in en zien prachtige vergezichten over de koffieplantages en het mooie groene berglandschap (zie video). Het is hier werkelijk prachtig, alleen jammer dat het regent.

donderdag 29 september

Een van de redenen dat we voor dit hotel gekozen hebben is de tuin. Onze ervaring is (en dat bleek ook uit de reviews van andere gasten) dat in dergelijke tuinen veel dieren te spotten zijn. We zijn vroeg wakker en JJ wil graag samen even aan de achterkant van het hotel kijken. Hier is een stuk oerwoud met riviertje gelegen. Daar zien we in een paar bomen diverse mooie vogels af en aan vliegen. Terug in het hotel worden we op het terras getrakteerd op weer nieuwe soorten die af komen op de voederplaatsen met fruit. Zelfs zien we een zwarte eekhoorn die iets lekkers komt halen.

Na het ontbijt gaan we op weg naar de Pipeline Trail. Deze wandelroute ligt op het terrein van de lokale Indianen, en om er gebruik van te mogen maken moeten we $5 entree betalen. De route begint wat lager in de bergen en biedt uitzicht op een soort graslanden. Het pad gaat heel langzaam omhoog en naarmate we hoger komen wordt de begroting dichter. De route loopt omhoog langs een pijpleiding, die water transporteert naar de dorpen onder aan de heuvel.  Hier en daar is de PVC leiding kapot en spuit het water er onder hoge druk uit, een vreemd gezicht zo midden in de jungle.  Het weer is heerlijk, het zonnetje schijnt en het is gelukkig niet al te warm. Zie diverse video's.

Op de route staat een boom van meer dan 1000 jaar oud. Dit schijnt bijzonder te zijn omdat bomen in de tropen vaak niet de kans krijgen om zo oud te worden door de extreme omstandigheden (noodweer, overstromingen, erosie). Wat hoger in de bergen komen we in het leefgebied van de Quetzal, een van de mooiste vogels ter wereld. We turen alle bomen af, maar helaas zien we geen Quetzal. Inmiddels is het gaan regenen en besluiten we terug te wandelen. Als we aan het eind van de wandeling zijn moeten we ons afmelden bij de ingang. Zo weten ze dat er geen verdwaalde reizigers achterblijven, een maatregel die is genomen nadat twee Nederlandse meisjes hier vlakbij zijn verdwenen. Een verhaal dat helaas tragisch is afgelopen. De parkbewaakster vraagt dan ook of we nog een jongen voorbij hebben zien komen. We hebben hem gezien, en hij heeft zich waarschijnlijk niet afgemeld. Verder vertelt ze dat we voor de Quetzal niet hadden hoeven komen. Die zijn er niet in deze tijd van het jaar omdat er niet voldoende voedsel voor ze is. Het was een prachtige wandeling, maar helaas hebben we niet al te veel vogels gezien. 

vrijdag 30 september en zaterdag 1 oktober

Na het ontbijt doen we boodschappen en rijden we naar ons nieuwe adres voor de aankomende twee nachten: finca "Habbes de Kwie, een oude koffieplantage die meer dan twintig jaar geleden is overgenomen door een Nederlands echtpaar. Het terrein is gigantisch, en zoals de heer des huizes vertelt "echte jungle". We zijn dus gewaarschuwd. De trail die over het terrein loopt duurt meer dan een half uur, en als je niet oplet kan je er aardig verdwalen. De overvloedige regen maakt het wandelen op terrein tot een uitdaging: steile modderige paadjes, gladde stenen en af en toe een riviertje. De monopod die JJ voor zijn camera meedraagt is dan ook meer dan eens nodig als wandelstok. Zoals we vaker meemaken in Panama zitten de meeste vogels in de tuin bij het huis, in de buurt van de voederplank. Om de paar minuten komt de "rufous tailed" kolibrie langs. Hij zit eerst even stil op een takje en begint dan te kwetteren als hij drinkt uit de feeder. We hopen er meer te zien, maar deze fanatieke kleine jongen jaagt al zijn concurrenten meteen weg, en dat gaat er stevig aan toe. 

De volgende ochtend spreken we Hans tijdens het ontbijt. Met zijn ruime ervaring kan hij fantastisch vertellen en al onze vragen over Panama beantwoorden. Na het eten halen we de was op bij de lavanderia en gaan we koffie drinken bij een hippe koffiebar: barista's met tattoos en baarden die voor 5$ met een speciaal kannetje heet water over een filtertje met vers gemalen koffie gieten. De cappuccino smaakt in elk geval prima. Ook hier treffen we een import-hotel eigenaar die goed kan vertellen. Hij legt uit waarom de beste koffie van de wereld uit Boquete komt en vertelt over koffiewedstrijden en Chinezen die de koffie kopen als statussymbool en hier flink voor willen betalen (lees duizenden dollars). We zijn in elk geval blij met de verhalen want door de heftige regen zitten we wel even vast. 

Ondanks het laagseizoen is er 's avonds drukte in het centrum van Boquete. Het stadje is geliefd als uitgaanslocatie voor mensen uit het 30 minuten verder gelegen David. Hans heeft ons al uitgelegd dat er best veel welvarende Panamezen zijn, en dat merken we aan het publiek en de auto's. We eten erg lekker bij een traditioneel Panamees restaurant en kunnen na twee uur lokale muziek bevestigen dat in ieder liedje minimaal een keer "mi Corazon" (letterlijk: "mijn hart", maar het betekent "mijn liefje") voorkomt. Na het eten gaan we naar de lokale brouwerij, met live rock muziek, gelukkig dit keer zonder "Mi Corazon").

's Nachts klettert de regen onophoudelijk op het dak, gelukkig zijn de voorspellingen voor onze volgende bestemming beter.