There and back again

Na ons eilanden avontuur is het tijd om verder naar het noorden te rijden. Aangezien de telefoon van JeeJee kapot is gegaan en deze gerepareerd moet worden, hebben we voor een grotere stad gekozen: Dunedin. In tegenstelling tot veel andere steden heeft Dunedin veel stenen gebouwen, wat de stad de nodige sfeer geeft.
De gemeente Dunedin heeft bedacht om uitgerekend vandaag de straat voor onze kamer opnieuw te gaan asfalteren. En dit doen ze uiteraard niet overdag, maar lekker in de avond en nacht zodat het verkeer er geen last van heeft. Hebben wij even mazzel......

Na Dunedin gaan we op weg naar Oamaru. Wanneer we wegrijden hebben we slecht weer, het stormt en regent. Na een tijdje rijden is het eindelijk droog en stoppen we even bij de kust. Het waait nog wel flink. Op de rotskust liggen zeehonden en ze hebben kleintjes, die zijn echt schattig. Na "lekker" te zijn uitgewaaid, rijden we verder langs de kust en stopoen we bij de Moeraki boulders. Dit zijn volmaakt ronde stenen met een diameter van 3 tot 4 meter en zijn half begraven in het zand. Het is vloed dus het is niet mogelijk om erbij in de buurt te komen.  Aangezien het weer er niet naar is om natte voeten te krijgen, bekijken we ze van een afstandje en kijken we toe hoe anderen die het wel proberen natte voeten krijgen.
Oamaru staat vooral bekend om de pinguïns die hier aan land komen om te broeden en hun jongen groot te brengen. Er leven hier twee soorten pinguïns: de geeloog pinguïn en de dwerg pinguïn. De pinguïns gaan 's morgens bij zonsopkomst de zee in om daar te jagen. Afhankelijk van de soort komen ze vlak voor, of na zonsondergang weer het strand op om hun jongen te voeden. De geeloog pinguïns kun je op eigen gelegenheid bekijken. We gaan proberen om de geeloog pinguïn te zien, maar lezen tegenstrijdige berichten over wanneer ze aan land komen. Wij gokken op net voor zonsondergang. Als we bij de kust aankomen, staan er al wat mensen te kijken. We kijken vanaf een klif op het strand waardoor de pinguïns niet gestoord worden. Na een tijdje zien we eindelijk een pinguïn op het strand staan. Hij staat wat verdwaasd om zich heen te kijken, alsof hij niet weet waar hij naar toe moet of dat hij/zij op zijn/haar partner staat te wachten die weer eens te laat is. Hij blijft lang staan en waggelt dan richting de struiken, waar zich de nesten bevinden. We zien uiteindelijk twee pinguïns, niet echt een goede score, maar ja twee is beter dan geen. 

We hebben gelezen dat op sommige plekken pinguïns de weg oversteken, als we daar gaan kijken (Het is inmiddels donker), zien we inderdaad vrij snel meerdere pinguïns. Ze staan schuw op de rotsen bij het water te wachten om de weg over te kunnen steken. Ze zijn erg schattig om te zien. Maar wij realiseren ons ook dat wij ze samen met de anderen toeristen storen en besluiten uiteindelijk om ze met rust te laten.

De volgende dag is het mijn verjaardag! 's Morgens staat er een taart met kaarsjes en een flesje Prosecco op me te wachten. Ook is er een kaart van mijn familie meegekomen, dus voel ik me toch jarig zo ver van huis. We doen de rest van de dag rustig aan en wagen 's avonds nog een poging om pinguïns te zien, maar helaas zien we er geen een uit het water komen.

De dag erna is het tijd voor onze volgende bestemming: Mount Cook. Mount Cook is met 3.724 meter de hoogste berg van NZ. Het eerste deel van de rit gaat langs de kust en daarna rijden we landinwaarts. Hierbij passeren we een aantal meren waar dammen in zijn aangelegd. Deze meren en dammen vormen een systeem en dragen enorm bij aan de stroomvoorziening voor NZ. De grootse van de dammen is erg indrukwekkend!
Einde van de middag komen we aan bij Lake Pukaiki. Aan de overkant van het meer ligt Mount Cook. Het is echt een waanzinnig en adembenemend mooi plaatje!!. Onderweg naar Lake Tepako krijgen we nog een keer een waanzinnig uitzicht op Mount Cook. De bergen spiegelen in het water en dat is een sprookjesachtig gezicht. Begin van de avond komen we aan op de plaats van bestemming het dorpje Fairlie. We hebben dit plekje onder andere gekozen omdat het in een "Dark sky reserve" ligt. Dit is dus dé plek om sterren te zien. In de slaapkamer van het huisje zijn zelfs dakramen boven het bed geplaatst zodat je vanuit je bed naar de sterrenhemel kunt kijken (heel romantisch). Helaas is ons deze romantiek niet gegund, het is bewolkt en het regent zelfs licht, dus een prachtige sterrenhemel zit er voor ons niet in.

Van Lake Tekapo rijden we (helaas) naar de laatste bestemming van onze reis in NZ: Christchurch. We hebben verschillende verhalen gehoord en gelezen over de stad. Onder andere dat het niet de moeite waard zou zijn. Maar zo door de stad rijdend verrast de stad ons toch. Het is met recht een grote stad en wat ons opvalt is dat er veel gebouwd wordt. In 2010 heeft Christchurch een hele heftige aardbeving gehad. Dit heeft heel veel vooral historische gebouwen verwoest, zoals bijvoorbeeld de kathedraal. Deze schade is nog steeds zichtbaar.  Maar we zien ook een levendige stad met veel mooie oude gebouwen en veel prachtige straat kunst. We vinden het een prettige en leuke stad en vinden het jammer dat we niet meer tijd hebben om de stad en de omgeving verder te verkennen. We moeten ons klaarmaken voor het laatste deel van onze reis: Bali, daarover meer in onze laatste blog.