Welcome in paradise

Zondag 2 oktober

We vertrekken om 9.30 uur uit een regenachtig Boquete. Zodra we een beetje uit de bergen komen, begint het op te klaren. We gooien de tank vol, want we hebben een flinke route voor de boeg op weg naar Bocas del Toro. Onderweg zien we vooral veel groen en hier en daar komen we kleine dorpjes tegen. Deze doen soms arm aan, ze zijn veelal gebouwd van hout, hebben hier en daar een opening, maar hebben geen ramen.

Op eens remt JJ af, er ligt wat op de weg. Het blijkt een luiaard te zijn die tergend langzaam over de weg kruipt. We remmen af en blijven even vanuit de auto naar de luiaard kijken. Er komen twee mannen aan gewandeld, we zijn even benieuwd wat zij zullen gaan doen. Zullen zij de luiaard van de weg halen? Hij loopt namelijk een grote kans om aangereden te worden. De ene man loopt voorbij, blijkbaar voor hem de normaalste zaak van de wereld een luiaard op de weg. De andere gebaard lollig naar de luiaard dat hij op moet schieten, we hebben zo ons vermoeden dat hij dit vooral voor ons doet. Tsja en daar staan we dan: een luiaard op een soort van provinciale weg en wij die er naar staan te kijken. We stappen uiteindelijk uit en kijken of hij gewond is. Dat lijkt niet het geval te zijn. Hij kijkt ons ontzettend lief aan en lijkt geen enkele haast te hebben. Omdat we bang zijn dat de luiaard wordt aangereden besluiten wij hem een handje te helpen. Maar de vraag is even: hoe? We weten dat een luiaard ontzettend vies is (er groeien zelfs algen op zijn rug) en allerlei parasieten bij zich draagt. Hem met onze blote handen oppakken vinden we daarom geen optie, maar ja wat dan wel? We besluiten dat Angelique hem op zal tillen met een t-shirt van JJ. En zo stapt Angelique op de arme luiaard af en pakt hem met behulp van een t-shirt op (zie video) en zet hem aan de overkant van de weg. Met een goed gevoel rijden we verder. 

We vervolgen onze weg door een werkelijk prachtig groen berglandschap, waar geen einde aan lijkt te komen. Wat ook opvalt, is dat er slechts één weg is en geen enkele afslag behalve naar een paar huizen langs de kant van de weg. Na ruim 4 uur rijden komen we uiteindelijk aan in Almirante. Zodra we aan komen rijden worden we benaderd door de eerste "regelaar" die ons alles wil vertellen over tickets en parkeerplaatsen. We bedanken vriendelijk, hier waren we al voor gewaarschuwd door Hans (eigenaar van Finca Habbes de Kwie). Met de navigatie vinden we snel de betrouwbare kleine bewaakte parkeerplaats waar we de auto moeten achterlaten voor de overtocht naar Bocas del Toro. Een vriendelijke jongeman op een crossfiets is gaarne bereid om ons de volle 50 meter naar de watertaxi te begeleiden, en te helpen met het kopen van een kaartje, uiteraard in ruil voor een kleine fooi.

Zoals altijd in Panama is niet helemaal duidelijk wat er gaat gebeuren, maar komt uiteindelijk alles vanzelf goed. We lopen door naar een boot en na enig wachten zegt iemand dat we in mogen stappen. We vragen ons af hoe we weten of dit de juiste boot is. Bocas del Toro bestaat uit 365 eilandjes dus we hopen maar dat we niet verkeerd terecht komen. Gelukkig zal ook dit vanzelf goed komen. De boot vaart heerlijk rustig weg uit het schilderachtige haventje, maar zodra we op de open zee zijn, trekt de kapitein het gas open en varen we enorm hard over het water. De overtocht duurt zo'n 30 minuten. Eenmaal aangekomen op Isla Colon, gaan we eerst op zoek naar een supermarkt om wat eten en drinken in te slaan. We hebben er namelijk voor gekozen om wat verder weg van het stadje te slapen, en hoewel er een bus(je) rijdt, weet niemand zeker hoe laat. Met onze boodschappen stappen we in een taxi. Alle taxi's in Bocas zijn pick-up trucks met 4 wiel aandrijving. Dat blijkt geen overbodige luxe want na een stukje over asfalt verandert de weg langs het strand al snel in een hobbelweg met af en toe een klein riviertje waar we doorheen moeten. Dit was met onze huurauto nooit gelukt. Het ritje van 10 km langs de zee en door de jungle duurt een half uur.

Wanneer we uit de taxi stappen worden welkom geheten door Herolf en Chris, de eigenaren van het hotel en hun (enorme) hond Thor. Wow, wat een prachtige plek hebben deze twee heren gecreëerd!! Het hotel is aangelegd in Balinese sfeer en heeft een zwembad in het midden. Eromheen zijn de kamers gelegen. We hebben een ruime kamer met aan de achterkant een buitenbadkamer. Het parelwitte strand is ongeveer op 30 meter afstand van onze kamer.

Een enkele reis met de taxi kost $15, eten in het stadje zou dus een dure aangelegenheid worden. Gelukkig zijn er in de buurt een aantal restaurants.  Deze avond eten bij een restaurant een eindje verderop. Het is BBQ avond dus we eten heerlijk wat vis en vlees van de grill. Na het eten lopen we in het donker terug over het strandpad naar ons hotel.

Maandag 3 oktober

We hebben besloten om er vandaag een relax dagje van te maken. We ontbijten aan het geheel verlaten strand en maken daarna een korte strandwandeling. De zon schijnt behoorlijk, dus we vertrekken snel naar het zwembad. Daar zwemmen en lezen we wat en zo kabbelt (heel naar ;-) de dag voorbij.

. 

Dinsdag 4 oktober

Op advies van Herolf van het hotel hebben we een boottocht geboekt. Om 9.00 uur worden we opgehaald door een taxi die ons naar het stadje brengt, en worden we gedropt met als instructie: "Vraag maar naar Cuti". Bij het boot-tour bedrijf zit een ongeïnteresseerde dame die onze namen en paspoortgegevens opschrijft en wederom hebben we geen idee wat er gaat gebeuren. Maar zoals altijd, gaat het uiteindelijk goed en worden we met twee andere stellen in een bootje genoemd en is er eindelijk iemand die vertelt wat we gaan doen. Allereerst gaan we naar een plek waar dolfijnen zwemmen. In eerste instantie zijn we de enige boot, maar na een tijdje komen er steeds meer boten die allemaal een glimp willen opvangen van de dolfijnen. Het zijn kleine groepjes van zo'n vijf à zes dolfijnen, maar altijd weer leuk om te zien (zie de twee video's ). 

Na daar zo'n twintig minuten te hebben rondgevaren, gaan we verder. We komen aan bij een restaurant dat gebouwd is op het water bij één van de vele mangrove eilandjes. Het is de bedoeling dat we hier alvast onze bestelling doen voor de lunch. Die zullen we later op de middag daar gaan nuttigen.

Nadat iedereen zijn bestelling heeft gedaan stappen we weer in de boot en varen we verder. De volgende stop is een koraal eiland waar degene die dat willen kunnen gaan snorkelen. Helaas komt de kapitein tot de ontdekking dat hij de ladder is vergeten. Dat is niet handig en daarom besluit hij door te varen naar het eiland Zapatilla, zodat de snorkelaars vanaf het strand kunnen snorkelen. Het eiland is prachtig, echt een onbewoond bounty eiland. Ook hier komen we aan als er niemand is. We stappen uit de boot, het strand op. Wij zijn geen snorkelaars en gaan daarom voor een wandeling rondom het eiland. Op een bord lezen we dat dit eiland een hotspot/onderzoekscentrum is voor schildpadden, die hier hun eieren komen leggen. Tijdens onze wandeling zien we dan ook lintjes hangen op plekken waar zich nesten bevinden en wanneer de eieren gelegd zijn. Het is geen makkelijke wandeling, want soms is er geen pad en moeten we door het water of juist door de jungle, maar het is er zo prachtig mooi. Wanneer we weer aan de zijde van het eiland komen waar we ook zijn afgezet, zien we dat we niet de enigen zijn die een boottour doen. Mensen liggen op het strand te zonnen en/of vermaken zich in het kristalheldere water.

Wij zoeken uiteindelijk een boom op waar we in de schaduw kunnen gaan zitten, want het is echt heel warm in de volle zon. Rond twee uur worden we weer opgepikt door de boot en varen we weer terug. Het is heerlijk op het water en onderweg spotten we nog een dolfijn. Weer bij het restaurant aangekomen genieten we op deze bijzondere plek van een lunch. Daarna stappen we weer in de boot en worden we naar een mangrove eilandje gebracht. Het wordt Hollywood Island genoemd vanwege de vele starfish (zeesterren).

Als we terugkomen stappen we uit en lopen we langs de dame die nog steeds op haar telefoon zit te kijken. We vragen ons af of we nog iemand moeten betalen, maar omdat niemand iets vraagt  vermoeden we dat dit via het hotel wordt geregeld. Als we terug zijn horen we dat dit toch niet helemaal de bedoeling was, en dus vergeten zijn te betalen.  Zoals altijd komt het uiteindelijk goed en regelt Herolf het voor ons. 

Woensdag 5 oktober

Als we vroeg in de ochtend wakker worden, horen we zacht gedruppel op ons dak. Huhhhhh kan het ook regenen in het paradijs? Het zachte gedruppel gaat steeds harder en ja hoor we hebben een tropische bui. De ochtend begint met een telefoontje naar Nederland, want mams is jarig. Blijft gek: wij aan het ontbijt en in Nederland bijna aan het avondmaal.

Na gezellig te hebben bijgekletst gaan we richting het strand voor het ontbijt. Gelukkig begint na een tijdje de lucht op te klaren en maakt de regen plaats voor een stralende zon.

We wandelen een stuk over de zandweg langs het strand en proberen nog wat dieren te spotten. We zien de nodige vogels en vlinders. Na de wandeling gaan we weer lekker bij het zwembad liggen. Hier ontdekken we kleine groene kikkertjes met zwarte stippen en in de tuin zien we een mintgroene kikker met zwarte vlekken.

Na het zwemmen is het inmiddels pikdonker en maken we ons klaar om naar het restaurant te lopen. Als we onderweg zijn, zien we opeens een slang uit de struiken komen. De slang is iets meer dan een meter lang en heeft een prachtige tekening. Hij glijdt rustig aan het pad over. Het is goed te zien dat hij niet lang geleden een hap(je) verorberd heeft. JJ is blij dat hij zijn zaklamp bij zich had. De slang waarschijnlijk ook.

Gelukkig heeft hij geen enkele interesse in ons, dus kunnen we hem goed bekijken en filmen (zie video). Als we even later zijn aangekomen in het restaurant, proberen we uit te zoeken welke slang we gezien hebben. Het blijkt een boa te zijn en als we de eigenaresse van het restaurant moeten geloven toch vrij bijzonder dat we er een hebben gezien. JeeJee blij, want een slang spotten stond nog op zijn lijstje, vink ;-)

 Donderdag 6 oktober

Voor vandaag hebben we een wandeling met een gids geregeld. 's Morgens na het ontbijt ontmoeten we Corinna bij het hotel. Corinna komt uit Duitsland, maar woont inmiddels al weer de nodige jaren op Isla Colon. Ze is biologe en is door een onderzoek naar pijlgifkikkers jaren geleden naar Bocas del Toro gekomen. We hebben eerder onze schoenmaat moeten doorgeven, zodat Corinna laarzen voor ons kon meenemen. Met lange broek (jazeker de roze broek mocht weer aan ;-), lange mouwen en dit keer met laarzen gaan we aan de wandel. Dit doen we vanuit het hotel. We lopen over het zandweggetje en Corinna kijkt steeds omhoog, ze is op zoek naar een luiaard. Het duurt niet of ze heeft er een gespot. Ze vertelt ons dat de luiaard meestal in een zelfde type boom zit omdat ze de bladeren eten. Ze laat ons ook een plantje zien met kleine blaadje, ze strijkt hier met haar vinger overheen waarna alle blaadjes zich terugtrekken. Ze vertelt dat dit plantje ook wel " don't touch me" wordt genoemd en dat een afweermechanisme is om niet te worden opgegeten. We wandelen een privé terrein op, wat in het bezit is van ene Antonio. Hij heeft jaren geleden een terrein van zo'n 34 hectare gekocht. Een klein deel daarvan is verkocht om huizen op te bouwen, maar het grootste deel is bedoeld voor natuurbehoud. Antonio waakt er ook voor dat er langs het strand beschutting van bomen en struiken blijft. Dit is belangrijk omdat schildpadden op het strand nestelen. Wanneer het groen zou verdwijnen wordt het 's avond te licht op het strand en worden de schildpadden gestoord. 

Zodra we op het terrein wijst Corina ons op langwerpige hangende nesten. Dit zijn nesten van de montezuma oropendola. Ze vertelt dat de vogels van hun ouders moeten oefenen om een dergelijk nest te bouwen. Is het niet goed genoeg, dan verscheuren de ouders het nest en moeten de leerlingen opnieuw beginnen.

We wandelen naar een plek waar we ontzettend veel pijlgifkikkers zien. Met de pijlgifkikkers is iets opmerkelijks aan de hand. Op heel Bocas del Toro komt dezelfde soort pijlgifkikker (rode pijlgifkikker, ook wel aardbei kikker genoemd) voor, echter hebben ze op ieder eiland een andere kleur. Heel opmerkelijk vooral omdat deze eilandengroep slechts 10.000 jaar is. Volgens Corinna is dat ontzettend kort om dergelijke grote verschillen te laten ontstaan. We vragen haar of uit haar onderzoek gebleken is waardoor de kleurverschillen zijn ontstaan, maar ze geeft aan dat dit niet helemaal duidelijk is geworden. Hier op het eiland Colon zijn de kikkertjes groen met zwarte stipjes. Wij hebben bij het zwembad ook een andere variant gezien, eentje die mintgroen is met zwart. Ze geeft aan dat dit niet dezelfde soort is en dat deze (helaas) tien jaar geleden door iemand is uitgezet.

In deze link kun je zien welke kleuren kikkers op welk eiland voorkomen: https://www.nemokennislink.nl/publicaties/kleur-gifkikker-voorspelt-giftigheid/

De kikkertjes leggen samen zo'n zes eitjes in een waterreservoir van een bromelia (plant). Zodra de eitjes zijn uitgekomen, brengt het vrouwtje iedere bevrucht eitje naar een eigen bromelia. Hier groeien ze op van kikkervisje tot een kikker. Het vrouwtje zorgt in die tijd (duurt 6-8 weken) dat ze te eten krijgen (zie video van pijlgifkikker). 

Tijdens de wandeling klimmen we steeds hoger en komen uiteindelijk bij een uitkijktoren terecht. Nadat we hier naar boven zijn geklommen hebben we een prachtig uitzicht. We zien aan twee kanten de zee en in de verte zien we apen in een boom zitten. Op de weg terug zien we een miljoenpoot, heel apart om te zien (zie video). Het was ontzettend leuk om deze wandeling met Corinna te doen, omdat je op deze manier weer meer leert over de natuur.

Terug in het hotel laten we opnieuw onze gedachten gaan over het vervolg van onze reis. Eigenlijk hadden we besloten dat we vrijdag zouden vertrekken van Bocas zodat we nog een stuk van Panama kunnen ontdekken, maar de weersvoorspellingen voor de komende dagen zijn slecht, lees: veel regen. Tsja en wat doen we dan? Na lang getwijfel besluiten we toch nog een paar dagen extra te blijven omdat het hier zo relaxt is, en ja ook wanneer het regent.

Vrijdag 7 oktober

We worden weer gewekt door..... ja precies de regen. Bij het ontbijt krijgen we te horen dat we hier last hebben van naweeën van een tropische storm in Venezuela. De hoteleigenaren geven aan dat het onduidelijk is of het droog wordt vandaag. Wij doen het daarom vandaag rustig aan. We besluiten een taxi te nemen naar het stadje zodat we onder andere de was kunnen wegbrengen. Daarnaast maken we onder de paraplu een wandeling door het stadje. Het zorgt na alle dagen rust weer voor wat leven in de brouwerij. Het stadje is kleurrijk en vooral levendig. De in Caraïbische stijl gebouwde huizen zijn prachtig.  De meeste huizen zijn van hout en staan in de buurt van het water op palen. De huisjes buiten het centrum zien er soms vervallen uit, maar niemand lijkt er zich om te bekommeren. Als je auto, of je wasmachine kapot is, dan zet je die gewoon in de tuin en dat draagt bij aan een schilderachtig tafereel.

Het leven speelt zich af op straat. In het centrum vind je de toeristen, in Bocas Town zijn dat jongeren die komen om te surfen en om feest te vieren. Buiten het centrum wonen de locals, die hangen lekker op hun balkon of onder hun "porch". Er lopen honden en af en toe kippen, en er klinkt altijd wel ergens muziek. Het stadje leeft.

Aangezien we nu in het stadje zijn kunnen we lekker een kop cappuccino te drinken en lunchen. Een goede cappuccino is helaas moeilijk te krijgen in Panama en dat terwijl men zegt dat hier de lekkerste koffie ter wereld vandaan komt . We vinden uiteindelijk een koffieshop waar de bonen ter plaatse worden gebrand. De zaak blijkt te worden gerund door twee jonge Polen. Ze vertellen ons dat de Panamezen de beste koffie exporteren en daarom zelf vaak met mindere kwaliteit genoegen moeten nemen. Hun koffie smaakt in elk geval een stuk beter.

Zaterdag 8 oktober

Midden in de nacht worden we opgeschrikt door knaag geluiden. Wat is dat nu??!! Het klinkt als er een beest aan de poot van ons bed knaagt. JeeJee onderzoekt ons bed en de kamer, maar gelukkig niets te zien. Maar we hebben het geluid toch allebei duidelijk gehoord. De kamers waarin wij slapen zijn gemaakt van hout en gebouwd op palen. Dan is het aannemelijk dat er een beest onder onze kamer zit. JeeJee gaat naar buiten met de zaklamp, maar ziet niets (gelukkig ;-). We kunnen dus weer rustig gaan slapen (denken we). Maar we liggen nog niet of Angelique springt overeind omdat het klinkt alsof er achter het hoofdeinde wordt geknaagd. JeeJee stelt haar gerust dat er niets aan de hand is, maar ja echt lekker slapen doe je dan niet meer.....Waarschijnlijk is het een agouti geweest. Een soort cavia op hoge poten die graag aan cocosnoten knaagt, en die liggen er genoeg.

De volgende ochtend is het gelukkig droog, en na het ontbijt maken we een wandeling. Dit doen we deels over het zandpad dat langs het strand loopt en deels over het strand. Uiteraard moet hierbij worden gezocht naar bijzondere schelpen om onze verzameling uit te breiden. Ondanks dat het bewolkt is, voel je op het strand dat de zon flink brand. Zaak om er niet te lang rond te lopen en weer de beschutting van het zandpad op te zoeken. We wandelen door de jungle en zien weer een paar luiaards en apen.

Op de terugweg gebeurt er iets bijzonders. We belanden in een groep van zo'n 40 á 50 montezuma oropendola. Die luidkeels communiceren en van boom tot boom voor ons uitvliegen. Erg indrukwekkend.