When nature leaves you speechless

Na Wanaka rijden we naar Manapouri, en aangezien het een lange rit is, maken we o.a. tussenstops in Arrowtown en Queenstown. Helaas zijn beide plaatsen erg toeristisch, dus rijden we snel door. We rijden door prachtige berglandschappen en langs mooie meren en komen begin van de avond aan in Manapouri. We hebben een kamer in een lodge (klinkt chique, maar dat is het helaas niet), deze is gelegen op een berg en vanaf hier hebben we prachtig mooi uitzicht op de bergen (o.a. de Sounds).

In het Fjordland National Park heb je twee grote Sounds (fjorden): de Doubtful Sound en de Milford Sound. De Doubtful Sound kan alleen per boot bereikt worden, de Milford Sound kan deels bezocht worden met de auto. Woensdag gaan we met de boot de Doubtful Sound bezoeken, dus gaan we vandaag met de auto naar de Milford Sound. Tijdens het eerste deel van de route rijden we langs de rivier en de bergen. Er staan velden vol lupines in allerlei prachtige kleuren. Tijdens een volgende stop komen we in een prachtig stuk bos, het lijkt wel een sprookjesbos. Op alle bomen en de grond groeit mos. Ook vliegen er heel veel vogels. Op enig moment horen we een Kaka (een papagaai) en zien we hem door het bos vliegen. Helaas lukt het niet om hem op de foto te zetten. Na weer wat nieuwe vogelsoorten gespot te hebben, rijden we door. Naar mate we steeds dichter bij Milford Sound komen, wordt het steeds mooier. We zien prachtige watervallen, hoge bergen en rotsen. Het is er werkelijk prachtig en erg indrukwekkend.
Op een parkeerplaats zien we weer een Kea (de grote alpine papagaai), deze vogel waggelt eerst over de grond en gaat dan op diverse auto's zitten. Vrolijk begint hij aan de rubbers te knagen of de antenne. Als hij bij een auto wordt weggejaagd, hopt hij gewoon naar de volgende (wij moeten er erg om lachen, zolang het onze auto niet is).
Op enig moment komen we bij een tunnel, deze is 1200 meter lang en is één richtingverkeer. Hier zijn de bergen werkelijk indrukwekkend. Er liggen nog sneeuwpakken op de rotsen (voor degene die de serie Games of Thrones volgt: we weten het zeker: dit is The wall of ice ;-) en overal komen watervallen van de rotsen naar beneden. Sommige zijn wel meer dan 100 meter hoog. Zodra we Milford Sound hebben bereikt (wat overigens niet meer is dan een vliegveldje en een bezoekerscentrum), rijden we de zelfde weg terug.

De volgende dag staat een natuur trip naar de Doubtful Sound op het programma. De Sounds zijn fjorden en zijn ontstaan door gletsjers, het fjordengebied vormt het Fjordland National Park. In dit gebied valt zeer veel regen (3 tot 6 meter) per jaar. De velen regen zorgt voor wel duizenden (tijdelijke) watervallen, die van de rotsen afstromen. De Doubtful Sounds is de grootste Sound (zo'n 40 kilometer lang) en doordat hij moeilijk bereikbaar is ook nog heel ongerept. Het fjord heeft drie openingen met de Tasmaanse zee. Zoals eerder gezegd is deze Sound moeilijk te bereiken. Dit betekent dat we eerst naar de overkant van het Manapouri Lake moeten varen en daarna zo'n drie kwartier met een bus naar het begin van de Sound moeten rijden. Daar aangekomen gaan we aan boord van een boot, waar een gids aanwezig is die ons van alles vertelt over de Sounds en de natuur.
Het is er prachtig en vooral heel groen. Op een gegeven moment zien we pinguïns zwemmen, het zijn Fjordland kuifpinguïns. Deze zijn te herkennen aan hun opvallende gele "wenkbrauwen". Erg grappig om te zien. Daarna varen we naar een klein rotsachtig eiland, hier liggen zeehonden te rusten. Na een tijdje varen we het fjord uit en varen de Tasmaniezee op. Na een tijdje wordt er een walvis gespot, het is een bultrug. Deze walvissoort kan 12 tot 16 meter lang worden. De duik van een bultrug duurt meestal 7 tot 15 minuten, maar kan ook 30 minuten duren, waarbij hij een diepte van 150 tot 200 meter kan bereiken. Dat maakt dat we de walvis vaker aan de oppervlakte zien dan de potvis in Kaikoura. Niet veel later blijkt het om meerdere walvissen te gaan. Het is echt een waanzinnig gezicht. Op enig moment zwemmen ze langs de boot, wauw!! Vervolgens beginnen ze met de staarten op het wateroppervlak te slaan en duiken ze half uit het water. Jeetje zeg wat een belevenis, we kunnen ons geluk weer niet op!! De boot is vanwege de walvissen extra lang op zee gebleven, maar vaart nu de fjord weer terug in. Met een dikke smile op ons gezicht, genieten we verder van de natuurschoon van de Doubtful Sound. In een van de zij armen, zet de kapitein alle motoren uit en genieten we met z'n allen van de stilte (heel bijzonder). Daarna varen we weer terug naar de bussen en gaan we terug naar Manapouri.

Na alle natuurschoon rijden we naar Invercargill voor ons een stopover om op 1 december naar Stewart Island gaan. Het eiland ligt afgelegen waardoor het roofdiervrij is en diverse vogelsoorten zich goed kunnen handhaven. Zo tref je hier Kaka's, Kiwi's en voor ons eigenlijk het belangrijkste: kakariki's. Voor degene die het niet weten: thuis hebben wij twee prachtige kakariki kerels (Zorro en Chico). Kakariki's zijn typisch Nieuw-Zeelandse parkieten (hier zeggen ze papagaaien). We hadden gehoopt ze (veel) in NZ in het wild te zien, maar helaas blijkt het niet goed te gaan met de kakariki in het wild, net als veel andere vogelsoorten.
Na bijna een uur varen komen we aan op Stewart Island, het overgrote deel van het eiland is onbewoond. Op het hele eiland wonen 400 mensen. 's Middags gaan we op Paua (de Maori benaming voor een zeeoorschelp) jacht. Dit is een vrij grote schelp met aan de binnenzijde een soort parelmoer met diverse kleuren: lichtblauw, zeegroen, en donkere en blauwachtige paarstinten. Na een pittige wandeling langs de kust, vinden we een goede plek met prachtige schelpen. Vooral Liek gaat helemaal op in de jacht! Op de weg terug naar het hotel horen we eindelijk het onmiskenbare geluid van een....kakariki!! We horen er zelfs een paar die duidelijk op afstand met elkaar communiceren. En even later horen en zien we ze, weliswaar vliegend, maar het belangrijkste: we weten nu dat ze er zijn!! Onderweg naar het hotel, zien en horen we ook heel veel Kaka's. Ze zitten in bomen en zitten druk tegen elkaar te kwetteren. Later zit er zelfs één te smikkelen van een struik op ons balkon. Dat geeft veel vertrouwen voor onze "expeditie" naar het Ulva Island morgen.

De volgende dag is het tijd om op kakariki expeditie te gaan en we hopen ook een kiwi te zien. Deze schijn op Ulva Island in tegenstelling tot de rest van NZ hier overdag te kunnen zien (als je geluk hebt. We nemen de eerste boot naar Ulva eiland, dit eiland is onbewoond en ligt dicht bij Stewart Island. Dit eiland is roofdieren vrij (lees rat en possum) en daarom een perfecte leefomgeving voor vogels. Het is ongeveer 20 minuten varen. In de boot zijn we met z'n zessen, dat is mooi want dat betekent dat het rustig is. Op een deel van het eiland zijn diverse wandelpaden gecreëerd. We zijn nog niet van de boot af of we horen een kakariki kwetteren. Yes! We zitten op de juiste plek. We gaan aan de wandel en horen overal vogels. We lopen rustig aan zodat we goed kunnen luisteren en kijken. We horen zo nu en dan één of meerdere kakariki's. Het is een goede dag want we zien: kakariki's, kaka's en sadleback's (dat is een zeldzame vogel, zie foto). Helaas hebben we geen kiwi gezien, maar desondanks zijn we meer dan tevreden en varen we in de middag terug naar Stewart Island.