Harea ra North Island, kia ora South Island!

In onze laatste reisblog hadden we het al aangekondigd: we verlaten het Noordereiland. Harea da (tot ziens) Noordereiland!
Aangezien we om 8.00 uur bij de ferry moeten zijn en niet in een file terecht willen komen, zijn we extra vroeg vertrokken. We maken ons een klein beetje zorgen over het weer, want er is windkracht 6 voorspeld. We zijn ruim op tijd maar zeker niet de eerste. Auto's en campers staan al keurig in diverse rijen opgesteld. Na een minuut of twintig in de rij te hebben gestaan, mogen we de boot oprijden. Het is indrukwekkend hoe groot zo'n boot is en dat er zoveel auto's, campers en vrachtwagens in kunnen (en dan ook nog eens zoveel mensen). Na de auto te hebben geparkeerd gaan we helemaal naar boven op het bovenste buitendek. Iets na negenen vertrekt de boot. We varen langs wat fjorden van het Noordereiland. Het weer is fantastisch, zonnig en weinig wind (terwijl windkracht 6 voorspeld was). We zitten heerlijk buiten in de zon en genieten van het uitzicht op de prachtige fjorden. Zodra we op open zee komen, trekt de wind enorm aan en ja raast de wind met misschien wel windkracht 6 langs ons op. Om je kapsel hoef je je niet meer druk te maken, maar je spullen des te meer. Na ruim een half uur in de enorme wind te hebben gezeten, houden we het voor gezien en gaan we onder het genot van een cappuccino binnen achter het glas zitten. Zodra de boot de fjorden van het Zuidereiland binnenvaart gaan we weer naar buiten. Het is waanzinnig mooi de fjorden en die blauw/groene zee!! Er zijn allemaal kleine baaitjes te zien, we genieten van het uitzicht en het zonnetje. Opeens komt die enorme wind weer opzetten en worden we bijna van het dek geblazen. Tegen 12.30 uur kom we aan in de haven van Picton en zijn we dan eindelijk op het Zuidereiland, kia ora (hallo) Zuidereiland! Zodra we met de auto van de boot af zijn, zijn we klaar om op pad te gaan en dit eiland te verkennen.
Onze eerste stop is Kaikoura, onderweg zien we tijdens het eerste deel van de route hoge heuvels met graslanden. Het waait nog steeds enorm hard en dat geeft een mooi effect aan het gras. Dat wuift met de wind mee over de heuvels. Het is verrassend warm, namelijk 29 graden!!! Het tweede deel van de route gaat langs de kust, die is weer adembenemend mooi. Rotsen en de typische turkoois kleurige zee, het is alsof je op de Malediven bent. Einde van de middag komen we aan in Kaikoura.

Vandaag een spannende dag: we gaan de zee op om walvissen te spotten. We moeten weer vroeg op want we hebben de boot van 7.45 uur. We zijn op tijd wakker en na ons gebruikelijke ontbijtje en voorbereidingen, zitten we in de auto richting de Whale Watchers. Daar aangekomen blijkt dat het allemaal nog wel even gaat duren. De groep voor ons moet nog een instructiefilm volgen en wij worden om 8.15 uur in de instructieruimte verwacht..... Even wachten dus. In de tussentijd lees ik de laatste bladzijden van het gastenboek en lees dat ze al enkele weken geen walvis hebben gezien.... ojeeee dat voorspelt niet veel goeds. Nou moet er wel gezegd worden dat het bedrijf 80% van het bedrag terug geeft wanneer we geen walvis zien. Maar goed daar hopen wij natuurlijk niet op! We krijgen eerst een veiligheidsinstructie en kunnen dan doorlopen naar de bus,die ons naar de boot brengt. Ook hier krijgen we een uitgebreide veiligheidspreek, want veilig zijn ze in Nieuw Zeeland. De boot is luxe en groot genoeg voor 40 man, die allemaal 125$ hebben neergeteld voor deze trip. Tijdens het varen mogen we nog niet naar buiten, maar krijgen we een presentatie over de walvis die we vandaag hopen te spotten, de sperm whale (potvis). De sperm whale kan 18 meter lang worden en jaagt op een paar kilometer diepte naar onder andere inktvis. Een duik kan wel een uur duren en om voldoende zuurstof op te nemen moet onze hoofdrolspeler na zijn duik een kleine tien minuten boven water blijven. Met een onderwatermicrofoon wordt geluisterd naar het klikkende geluid dat de potvissen  maken, en zo wordt bepaald waar hij ongeveer is.  
We horen van de walvis spotter op de boot dat de walvis al bijna 6 weken niet meer gesignaleerd is. Oeps dat is slecht nieuws!! Na een tijdje krijgen we het signaal dat er een walvis gespot is!!! Nou ja zeg, zouden we dan toch geluk hebben?!

We zien nog een boot op de plek verschijnen. De walvis is een hele tijd onder water geweest en zou zo langzamerhand naar de oppervlakte moeten komen om te ademen. Na een tijdje wordt er omgeroepen dat hij boven water is. We gaan naar buiten en zien eigenlijk niet veel, behalve een  stukje van een grijs/bruine rug en af en toe spuit hij wat water omhoog. Zo ligt hij een minuut of tien. Dan worden we gewaarschuwd dat hij gaat duiken en dat is het moment dat hij met zijn staart omhoog komt en langzaam in het water verdwijnt. Echt een gaaf gezicht!!! We kijken elkaar vol ongeloof aan.
De crew vertelt dat de walvissen die hier geregeld komen allemaal mannetjes zijn omdat het water te koud is voor de dames. De heren die dit gebied geregeld aan doen, hebben allemaal een naam gekregen. De walvis die we zojuist hebben gezien heet Tiaki. Aangezien Tiaki net naar beneden is gedoken en het dus wel weer even kan duren voor hij boven komt, worden we meegenomen naar een plek met dolfijnen. Er zitten hier wel een paar honderd dolfijnen en degenen die wij zien zijn dusky dolfijnen. In eerste instantie zien we in de verte alleen wat vinnen boven het water verschijnen, maar daarna zwemmen ze met de boot mee en springen ze uit het water. Het zijn er zoveel dat je niet weet waar je moet kijken. We genieten vol op, wat ontzettend leuk zeg!! Na een tijdje varen we weer terug naar de plek waar we de walvis voor het laatst hebben gezien. Het duurt eventjes, maar dan hebben ze Tiaki weer gevonden. We wachten weer geduldig af tot dit enorme dier weer in de diepte van de zee duikt. We krijgen weer een mooie walvisstaart te zien. Zeer tevreden varen we terug naar de haven. Dezelfde dag rijden we naar Nelson wat vlakbij het Abel Tasman Park gelegen is.

Het Abel Tasman Park staat hoog op mijn wensenlijstje. Dit nationale park ligt aan zee, met diverse mooie stranden, deze kun je op twee manieren bezoeken: lopend of varend. Wij kiezen voor beiden. Het idee is dat we ons met een boot laten afzetten bij een strand en dat we daarna teruglopen naar de auto. Deze route is ruim 12 km lang en is zeker 4 uur lopen. We moeten een half uur van te voren bij de boot zijn. Zodra we daar aankomen, zien we dat er geen haven is. Wel staat er een bootje op een trailer met een tractor ervoor. Om 12.00 uur roept de kapitein ons voor vertrek en verzoekt ons (in totaal 10 man) plaats te nemen in het bootje dat op een trailer staat. Wij moeten erg lachen, zeker als ons ook nog eens verzocht wordt om al een reddingsvest aan te trekken. Zodra iedereen dat gedaan heeft, rijden we met tractor, trailer en bootje de weg op. We lachen ons kapot! Vervolgens rijden we het strand op, het is eb. Bij het water rijdt hij achteruit het water in en viola, varen maar! Het is een behoorlijke power boot, we varen eerst langs de Split Apple Rock. Dit is (of beter gezegd was) een bal graniet, die in tweeën is gesplitst. Daarna varen we naar Adele Island waar we een paar zeeleeuwen zien. Het uitzicht op het park is werkelijk fantastisch en de weergoden zijn ons vandaag goed gezind. Tot slot worden we afzet op het strand van Anchorage, waarbij de boot achteruit richting het strand vaart. Dit keer moeten de schoenen uit en de broekspijpen omhoog, want we moeten het laatste stukje door het water. Het is er werkelijk prachtig!! We beginnen aan onze ruim 12 km wandeling.....  De wandeling gaat in eerste instantie berg op, waar weinig bomen staan, alleen struiken. Het is goed warm en zijn dan ook blij wanneer we weer in het bos lopen. Het pad kronkelt over de heuvels heen en geregeld hebben we fantastische vergezichten op het strand en eilandjes. Het is een lange wandeling (bijna 13 km), moe maar voldaan komen we eind van de middag aan bij de auto.